Z każdego takiego wyjazdu wracam z bagażem większym niż startowałem. To bagaż doświadczeń… Banalne w rzeczy samej stwierdzenie ale to one wypełniają tę pustkę w mózgu równoważąc cywilizacyjny uwiąd.
Pierwsze, to rozczarowanie. Rozczarowałem się sobą… Trochę do tego dochodziłem ale taki jest wynik w istocie. Nie dotarłem na miejsce zbiórki a tak chciałem przecież… Tylko gdzie droga, Kolego El…? Za nim zacerujesz, musisz zaakceptować dziurę w skarpecie.
Drugie, to właściwa ocena tego, co miało miejsce. Nikt nie był wstanie po mnie wyjechać i kropka. Koniec wewnętrznej dyskusji, kto powinien i co powinien.
Stąd dedykuję sobie słowa św. Tomasza z Akwinu.
Panie, Ty wiesz lepiej, aniżeli ja sam, że się starzeję i pewnego dnia będę stary.
Zachowaj mnie od zgubnego nawyku mniemania, że muszę coś powiedzieć na każdy temat i przy każdej okazji.
Odbierz mi chęć prostowania każdemu jego ścieżek.
Uczyń mnie poważnym, lecz nie ponurym; czynnym lecz nie narzucającym się.
Szkoda mi nie spożytkować wielkich zasobów mądrości, jakie posiadam, ale Ty Panie wiesz, że chciałbym zachować do końca paru przyjaciół.
Wyzwól mój umysł od nie kończącego się brnięcia w szczegóły i daj mi skrzydeł, bym w lot przechodził do rzeczy.
Zamknij mi usta w przedmiocie mych niedomagań i cierpień w miarę jak ich przybywa a chęć wyliczania ich staje się z upływem lat coraz słodsza.
Nie proszę o łaskę rozkoszowania się opowieściami o cudzych cierpieniach, ale daj mi cierpliwość wysłuchania ich.
Nie śmiem Cię prosić o lepszą pamięć, ale proszę Cię o większa pokorę i mniej niezachwianą pewność, gdy moje wspomnienia wydają się sprzeczne z cudzymi.
Użycz mi chwalebnego poczucia, że czasami mogę się mylić.
Zachowaj mnie miłym dla ludzi, choć z niektórymi z nich doprawdy trudno wytrzymać.
Nie chcę być świętym, ale zgryźliwi starcy; to jeden ze szczytów osiągnięć szatana.
Daj mi zdolność dostrzegania dobrych rzeczy w nieoczekiwanych miejscach i niespodziewanych zalet w ludziach; daj mi Panie łaskę mówienia im o tym.